De busreis

Samen met een vriendin op vakantie, een strandvakantie. Maar na een paar dagen begon het te kriebelen… Ze wou wel iets van het mooie eiland gezien hebben waar ze op zat. Maar de vriendin was onverwurmbaar. Ze had wat keelpijn van de airco, geen zin om een hele dag in de bus te zitten… Excuses. ‘Maar ga jij dan alleen’. Nee, dat zag ze niet zitten. ‘Waar ga je het meest spijt van hebben: dat je even alleen bent op een bus of dat je het eiland niet gezien hebt’. Touché. Ze wilde op zijn minst thuiskomen met enkele foto’s van de omgeving en enkele kleine bezienswaardigheden in plaats van alleen kiekjes van de strandhanddoek, de zee, het strand en het avondeten.

Al haar moed pakte ze bij elkaar en die ochtend stapte ze de bus op, alleen. De rit was ingedeeld in twee delen. In het eerste deel werden alle toeristen naar een gezamenlijke bushalte gebracht. Daar stonden bussen die hen -ingedeeld in hun moedertaal- het eiland zouden laten zien. Tijdens het eerste busgedeelte kreeg de vrijgezel al dadelijk gezelschap van een tienermeisje dat honderduit vertelde over haar vakantie die ze hier doorbracht met haar familie. Ook bij het tweede gedeelte van de rondrit werd ze in goed gezelschap gehouden, zowel op de bus als bij het bezichtigen van enkele bezienswaardigheden.

‘En ik deed echt niets hoor’ zei ze later tegen me. ‘Ik zat daar maar en mensen kwamen bij mij’. Of ze een leuke dag had gehad. De beste dag van haar reis, beaamde ze, zonder enige schroom of schuldgevoel naar haar vriendin.

Onverwachte ontmoetingen kunnen inderdaad een hoop energie opleveren. Toch durven we die te weinig aangaan. Want hoe je het ook draait of keert, wanneer je alleen ergens naartoe gaat, ben je veel makkelijker aanspreekbaar dan wanneer je in groep bent.

Er is ooit een onderzoek geweest naar het aantal ontmoetingen die mensen hebben als ze alleen ergens naartoe gaan. Het experiment was eenvoudig. Ze vroegen aan een aantal mannen en vrouwen om gedurende veertien dagen regelmatig naar dezelfde plaats te gaan en daar een paar uur alleen te zitten. Welke die plaats was mochten ze zelf kiezen, maar het moest uiteraard wel een plaats zijn waar ook andere mensen kwamen. Het moest ook een plaats zijn die echt bij hen paste, waar ze zich echt op hun gemak voelden. Zo kozen deelnemers voor het park, een terrasje, een bistro,… Ze merkten dat ze al heel erg snel werden aangesproken. ‘Ah, ben je er terug’, ‘Leuk kleedje heb je vandaag weer aan’, ‘Welke boek lees je vandaag?’,… Soms waren het korte ontmoetingen, soms volgde een vullende avond, soms leidde de ene ontmoeting tot een uitnodiging met een hele groep, soms werd een nieuwe afspraak gemaakt.

Wat het ook was, saai was het nooit en de deelnemers keken na veertien dagen alleen maar met een positief gevoel terug. Dus als het terrasjesweer is of het giet pijpenstelen… blijf dan als vrijgezel niet thuis. Neem je boek mee en zet je ergens waar jij graag vertoefd. Je zal snel gelijkgestemden tegenkomen!

This entry was posted in Andere. Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *