Een bepapt stuk behangpapier.

“Zij hangt aan me als een stuk bepapt behangpapier.” Met die uitspraak begon het hele verhaal van een man op consultatie. Hij kende zijn nieuwe vriendin al enkele maanden. En alhoewel hij sprak van een grote mate van verliefdheid ook van zijn kant uit, werd hij de vragen ‘Zie je me echt graag?’, ‘Mis je me een beetje?’ , ‘Maar een beetje?’, meer dan grondig beu. Wanneer ze samen weggingen week ze geen centimeter, zeker niet als er andere vrouwen in een boog van drie meter in de buurt waren en wou ze constant vastgehouden of gezoend worden.

Clear case: deze vrouw heeft aandacht en vooral bevestiging nodig en echt wel héél erg veel.

En wie wil dat niet…  iedereen wil wel eens bevestiging krijgen. De (symbolische) schouderklop van de baas, de juf die zegt dat je een goed antwoord hebt gegeven, de buurvrouw die zegt dat je er goed uitziet, de collega’s die je laatste werk even appreciëren, de vrienden die vertellen dat je lekker hebt gekookt, je mama die je zegt dat je een goed cadeau gekozen hebt voor haar verjaardag. Kleine dingen die ons toch even blij maken en laten voelen dat ‘we goed bezig zijn’.

Bevestiging willen, wordt pas een probleem als ons goed voelen helemaal afhangt van het krijgen van die bevestiging en… sterker nog… als we ons ronduit rot en minderwaardig voelen wanneer we ze niet krijgen.

In een relatie zal diegene die bevestiging wil al snel alles doen om die te krijgen. Soms dat dat nogal ver waardoor het lijkt dat voor de partner alles gedaan wordt in ruil voor wat bevestiging. Fijn voor die partner om even voluit verwend te worden, maar na lange tijd krijgt de partner toch een gevoel van verstikking.

De basis van de vraag naar bevestiging is duidelijk: onzekerheid over zichzelf en angst om de ander te verliezen (net omdat ze denken dat ze niet goed genoeg zijn). Dus gaan vrouwen -in het algemeen zijn meer vrouwen onzeker in een relatie dan mannen- een beetje zeuren en/of behagen. Want ze willen de nieuwe partner niet kwijt. De angst en onzekerheid die ermee gepaard gaat, willen ze laten verdwijnen door te vragen naar bevestiging. Zo zijn ze weer even gerustgesteld en zeker van de relatie.

Een andere reden is dat de partner zich niet gedraagt zoals de onzekere denkt dat hij/zij zich zou moeten gedragen in een relatie. Het verwachtingspatroon – dat zij zelf maken en dus ook zelf onder controle hebben- wordt niet ingelost en zorgt dus voor onzekerheid én een nood aan bevestiging.

Voor velen zijn beide redenen (angst om de ander te verliezen en een verwachting die niet wordt ingelost) heel herkenbaar. En daar ligt nu net de sleutel: door het herkennen van het patroon neem je de eerste stap om het te doorbreken. Want de sleutel ligt niet meer bij diegene die je bevestiging moet geven, je bent niet meer afhankelijk van je partner, want je kan zelf zien waar je eigen noden liggen en welke de onderliggende redenen zijn. En die heb je nu zelf in de hand.

Als je zelf de onzekere en bevestiging vragende partner bent, moet je goed beseffen dat je partner je nooit bevestiging genoeg gaat kunnen geven. Het lijkt wel een beetje op een verslaving: hoe meer je krijgt, des te meer je erna gaat nodig hebben om je opnieuw zeker genoeg te voelen in je relatie. Je zal moeten beseffen dat de enige reden om die bevestiging te vragen is, dat je zelf wil vermijden om bang te zijn dat je de ander zou kunnen verliezen. De angst om je partner te verliezen…. een angst die je niet wil voelen en die constant weggedrukt moet worden door de bevestiging van de ander. Het is net die angst waar je wél controle op hebt om dat het een gevoel van jezelf is. De bevestiging moet je krijgen van de ander, heb je niet onder controle en maakt je eigenlijk alleen maar onzekerder.  Weten dat die angst een gevoel is van jezelf, maakt dat je zelf weer meester wordt over de situatie. Er is niets mis mee, met af en toe eens schrik te hebben dat je de ander gaat verliezen.

Dat is iets waar je met je partner over kan praten. Zeg nu zelf… de zin ‘ik ben wat onzeker en heb opeens schrik om je te verliezen’ klinkt toch heel anders dan vijf keer vragen of hij écht wel van je houdt?

De tweede reden ging over het niet ingeloste verwachtingspatroon. Wel… dat is een patroon dat jij zelf gecreëerd hebt en waar je partner meestal niets van afweet. Een patroon dat gestoeld is op eerdere relaties en de manier waarop mensen vroeger met jou omgingen. Zolang je je partner niet duidelijk maakt wat je verwacht, misschien wel omdat je er zelf niet bewust van was, kan hij/zij dat natuurlijk onmogelijk inwilligen. De meeste verwachtingen van onzeker mensen zijn net iets te rigide. Ze pinnen zich vast op de verwachtingen die niet worden ingelost. Hij heeft me niet dadelijk teruggebeld, hij zet geen foto van mij op facebook, zij maakte geen compliment over mijn promotie, zij heeft niet voorgesteld om te koken,… Dat terwijl die partner misschien wel een hoop andere signalen geeft die aantonen dat hij/zij je graag ziet, maar omdat ze niet in jouw verwachtingspatroon passen, merk je ze niet op. Je verwachtingspatroon dus niet alleen delen, maar er ook niet te rigide in zijn, is al een eerste stap.

En voor het stukje bepapt behangpapier: niets mis met je partner even in de stoel te zetten en even te zeggen dat je begrijpt dat die onzeker is, nood heeft aan bevestiging, maar dat het beter is om dat even luidop te zeggen in plaats van via allerlei vragen en maneuvres toch de juiste woorden en signalen te krijgen.

This entry was posted in Andere. Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *