Een van de drie huwelijken strandt tegenwoordig. Dat is de harde waarheid in de Liefde. En wat met het vervolgverhaal als je dan uiteindelijk door de moerassen van je scheiding bent geraakt? Wanneer je door je verdriet, je schaamte, je ongerustheid, je angst en je kwaadheid bent doorgeploeterd en je wil iemand nieuw leren kennen? Statistisch gezien is dit geen mooier sprookje. De tweede harde waarheid is nog erger: bij nieuw samengestelde gezinnen mislukt een op de twee.
Dat komt uiteraard omdat je allebei al een rugzak te dragen hebt, je rekening moet houden met je kinderen en de kinderen van je nieuwe geliefde. En dan hangt er ook nog een ex die zich rechtstreeks of onrechtstreeks moeit met jouw liefdesleven. Love conquers all? Niet dus.
Ook al ben je tot over je oren verliefd, met al de andere partijen dient van in het begin rekening gehouden te worden en dat vraagt veel tijd, veel geduld en hopen communicatie.
Voor een nieuw samengesteld gezin staat communicatie dus op nummer een, te beginnen met het uitspreken van de verwachtingen tussen de twee partners van wat de relatie moet inhouden. Het kan best zijn dat een man in zijn nieuwe relatie op zoek is naar een vrouw die mee de zorg voor de kinderen opneemt. Maar het kan goed zijn dat deze vrouw dat helemaal niet wil en daarentegen alleen geliefde wil zijn voor de man, maar helemaal niet de functie van een plusmama wil opnemen.
Communiceren moet dus vanaf het prille begin. Niet alleen over verwachtingen maar bijvoorbeeld ook over de regels die je elk in je huis hanteert. Ieder gezin heeft zijn eigen gewoonten: wordt er gepraat aan tafel of net gezwegen? Mag de Tv ‘s morgens aan? Hoe gaan jullie om met tablets, computergebruik, Play Station? Moet je vragen om iets te eten of drinken of bedien je gewoon jezelf? Wat met dessert? Moeten kinderen eten wat de pot schaft of is proeven genoeg? Ruimt iedereen zijn eigen speelgoed op of is het de ouder die dat doet? Mag je kind alleen na school naar huis met de sleutel op zak? Bijna alle situaties praat je best vooraf grondig door met je nieuwe partner. En dat doen mensen die op een roze wolk zitten meestal niet, dan zijn ze iets milder, willen de andere niet voor de borst stuiten, maar dat keert zich tegen hen. Want wanneer de confrontatie later met de echte realiteit komt, voelt de andere partner zich bedrogen omdat het toch iets anders werd voorgesteld. Ook al behandel je kinderen best zo gelijk mogelijk, het is niet ondenkbaar om de aparte regels te behouden en die ook zo vooraf met de kinderen door te spreken. Zo kan elke ouder voorlopig doen wat het best voelt in zijn of haar pedagogische opvatting. En als de kinderen vooraf weten dat er een verschil is omdat er ook een verschil van ouder is, dan kan dat. Gaandeweg komen jullie wel tot een compromis.
Communiceren, communiceren, communiceren! Ik kan het niet genoeg zeggen, in nieuw samengestelde gezinnen is het dubbel zoveel nodig. Het gaat over communicatie met eigen kinderen, met de kinderen van je partner, dan zijn er ook nog de afspraken met je ex en met de ex van je partner, een hele bende dus om rekening mee te houden.
En als jullie na al die communicatie het nog steeds zien zitten om samen te hokken, dan moet je uiteraard eerst te raden gaan bij je kinderen. Het klinkt raar, maar om jullie relatie een verhoogde slaagkans te geven, moet je je kinderen centraal stellen. Eigenlijk moeten partners zich constant de vraag stellen wat hun eigen kinderen aankunnen. Kunnen ze het aan dat ik een nieuwe partner heb? Voelen ze zich ok om mij met die partner te zien? Mag die partner al eens op bezoek komen/komen slapen? Willen ze de kinderen van die partner zien? Willen ze samen al een activiteit doen? Leeftijd van de kinderen speelt uiteraard een rol. Tot de laatste kleuterklas zijn kinderen zich niet zo goed bewust van de situatie. Vanaf de lagere school beseffen ze dit veel beter.
Een van de meest voorkomende fouten die de geliefden maken terwijl ze op hun roze wolk zitten, is dat ze te snel willen terugkeren naar een zelfde (leef-en gezins-)structuur waar ze uit komen. We zijn nu eenmaal gewoontebeestjes… Iedereen samen in een huis, de hobby’s lopen gewoon door, de avondjes met vriendinnen of de weekendbezoekjes aan de familie worden snel weer opgepikt. En we nemen daar niet alleen de nieuwe partner in mee, maar ook de kinderen die daar aan vast hangen. Te snel en onvoorbereid gaan samenwonen zorgt haast onmiddellijk tot het eindigen van de relatie. Een LAT- relatie blijkt vaak een betere start voor een samengesteld gezin. Tijdens de momenten dat het koppel apart woont, hebben ze hun ouder ook voldoende voor zich alleen. En kan er met de kinderen uitgebreid –hier ben ik weer- gecommuniceerd worden over de nieuwe partner, de verwachtingen, de wensen, … Hoe lang zo’n LAT-situatie moet duren, wordt grotendeels door de kinderen bepaald. Uiteraard helpt het door ondertussen samen dingen te doen, op vakantie te gaan,..
Vergeet immers niet dat kinderen nooit vragende partij zijn voor de scheiding van hun ouders, tenzij er geweld en veel openlijke ruzies waren. Maar de meeste kinderen staan niet te springen voor de nieuwe partner. Ze zijn het nu gewoon om dan bij de ene en de week erna bij de andere ouder te zijn en die voor zich alleen te hebben. Geef ze dus tijd om aan de nieuwe situatie te wennen. Het beste scenario is waar ouders respectvol met elkaar blijven omgaan. Een vechtscheiding werkt altijd in het nadeel van de kinderen. Ga als nieuwe partner dus zeker niet mee in dat gevecht. Het lijkt uiteraard belangrijk om de kant van je nieuwe partner te kiezen (en in gezinnen met geweld is dat duidelijk) maar de beste kant die je kan kiezen is de kant van het kind. En hoe beter exen met elkaar opschieten, hoe minder belastend het is voor je eigen relatie. De omgekeerde situatie is ook niet altijd even makkelijk voor een nieuwe relatie. Als de ex een quasi goede vriendin is van je nieuwe partner die te pas en te onpas belt, langskomt, een sleutel van het huis heeft en wil weten wat je nieuwe partner allemaal doet in zijn vrije tijd, dan kan het als bedreigend overkomen. Alsof je nieuwe partner nog gedeeltelijk in zijn/haar oude leven staat en jij zijn/haar kers op de taart bent. Communiceren is ook hier weer de boodschap. Het is belangrijk dat je voelt dat jij de nieuwe nummer een bent, zonder afbreuk te doen aan de ouderrelatie. Dus wanneer er tussen exen wordt gecommuniceerd over de kinderen en over niet meer, zit je goed.
En waarom strandt een nieuw samengesteld gezin dan zo veel sneller? Wel,….de elementen die een gewone relatie heel erg doet samenblijven, zorgen bij een nieuw samengesteld gezin net voor een breuk. Zo heb je samen geen kinderen en kunnen het net de kinderen zijn die een wig vormen in jullie relatie. Je hebt nog steeds elk je eigen huis in het begin van de relatie, dus weggaan bij je geliefde na een ruzie en je terugtrekken in je eigen huis is zo veel makkelijker. Je hebt samen nog niet zo een lang verleden, en kan daar dus ook weinig op terugvallen.
Daarom is communicatie het meest essentiële van een relatie binnen een nieuw samengesteld gezin. En als dat niet lukt van in het begin, kan je maar beter stoppen. Maar als je er wel in slaagt om op een eerlijke én duidelijke manier te praten, met veel respect voor de rugzak van de ander, dan vinden jullie zeker een valies om die twee rugzakken in te steken.