Ik las onlangs een webblog waar een vrouw, ergens in de dertig, met een mooie carrière, het gevoel had dat ze niet luidop mocht zeggen dat ze het helemaal niet leuk vond om single te zijn. Dat het niet hoorde, want dat ze toch zoveel meer had. Dat haar leven toch al genoeg gevuld was met haar carrière, haar vrienden, haar… so… who needs a man? Dat terwijl zij echt gewoon een verbintenis wou.
En die bemerking hoor ik wel vaker. Je wordt als single ergens verondersteld een ‘happy single’ te zijn (en sommigen onder ons zijn dat ook, laat dat duidelijk zijn). Maar het gaat over de veronderstelling dat je gelukkig MOET zijn. Een cliënt van me vertelde ongeveer een gelijkaardig verhaal. Ze is einde dertig, mooie carrière, geen kinderen (ook geen wens om er te hebben), al een jaar single en ze had het gehad. Ze was al lang klaar voor een nieuwe man in haar leven en op de een of de andere manier was die nog niet langgewenst. Ze had haar zinnen wat gezet op de buurtfeesten, ginavonden, verjaardagsfeesten, BBQ’s en festivallekes van afgelopen zomer, maar dat was niets geworden. Ze vertelde dat ze een vriendin opbelde en terwijl ze zo zat te snotteren en papieren zakdoekjes volgoot me traanvocht, werd een opmerking van een vriendin aan de andere kant van de telefoon alleen maar een bevestiging van hetgeen ze al dacht. De vriendin zei iets in de aard van ‘hoe kun je nu een man missen, je hebt een bloeiende carrière en hebt genoeg vrijheid om je met allerlei leuke dingen bezig te houden.’
Het sloeg serieus in. Het gesprek met de vriendin eindigde ze iets later, omdat ze ook wel wist dat haar vriendin het niet slecht bedoelde. De kwaadheid kwam bij mij in de zetel naar boven: “Hoe durft ze het zeggen dat ik toch maar blij moet zijn met mijn bloeiende carrière, alsof mijn diploma over mijn rug gaat aaien als ik ziek ben! En die vrijheid ben ik beu, ik zou niet liever willen dat ik eens naar iemand kan bellen om te vragen of het goed is dat ik wat overwerk en vragen of hij nog even langs de winkel gaat!’
Single zijn lijkt voor mensen die in een relatie zitten misschien wel leuk. Je hebt ontzettend veel vrijheid, plant elke vrije moment zoals jij wil, moet met niets en niemand bezighouden om je vrije tijd in te delen, vult je frigo met wat je wil, spreekt af met wie je wil,….En mensen die in ee relatie zitten veronderstellen dat die grote vrijheid je blij moet maken, daar worden we Happy van. Maar voor vele singels is kunnen uitgaan en doen wat je wil geen kado. Ze willen net zo graag iemand om ‘s avonds mee in de zetel te kruipen onder een dekentje. Voor veel singles is het helemaal geen kado om seks te kunnen hebben met eendert wie je wil, ze willen net iemand die hun lijf door en door kent, in mooie en minder mooie dagen. Voor veel singles is het helemaal geen kado om te kunnen eten wat je wil, zij zouden niets liever doen dan weer eens een lievelingsgerecht te kunnen maken voor iemand, om samen in de keuken wat te hangen en te vertellen terwijl de potte dansen op het vuur. Voor veel singels is die vrijheid geen kado. Het is een teken van eenzaamheid.
En over dat diploma…. voor hoogopgeleide vrouwen helpt een diploma je volgens de statistieken niet sneller aan een partner. Soms zelfs integendeel. Want de meeste vrouwen met een diploma vinden het helemaal niet erg om een relatie te beginnen met een man zonder diploma. Andersom ligt het iets gevoeliger, zeker als de vrouw de meerverdiener wordt, hebben heel wat single mannen het moeilijk met het idee dat hun nieuwe partner meer verdient dan hen.
Hiermee stopt het verhaal nog niet… Van een andere vriendin had ze te horen gekregen dat ze toch niet tegen te veel mensen moest zeggen dat ze nu echt wel een relatie wilde, want dan ging ze te wanhopig klinken en dat was een regelrechte afknapper. Terwijl ik net denk dat er niets mooiers is dan heel open en eerlijk durven zeggen dat je klaar bent voor iemand in je leven, dat je bereid bent om je te binden aan iemand en te bouwen aan een verhaal met twee.
Het rare is dat die gedachte ‘ik wil niet wanhopig overkomen’, soms erg ver gaat. Er zijn een hoop singles die helemaal niet durven schrijven op hun sociale media dat ze single zijn. En ookal zorgt facebook voor een groot netwerk, toch zijn er maar weinig singles die hiervan gebruik maken om duidelijk te maken aan de wereld dat ze klaar zijn voor een relatie. Welke single heeft al ooit op Facebook geschreven: ‘Dag lieve facebookvrienden, Ik ben single en ik ben het beu. Ik wil een partner leren kennen. Dus als jullie iemand kennen in jullie buurt die single is, laat het niet na om me te koppelen en me een binddate te bezorgen. Met dank!’. Ik ben er eerlijk gezegd van overtuigd dat de reacties massaal zullen zijn… Maar toch gebeurt het niet/nauwelijks…. Het lijkt wel alsof singles geloven dat als je luidop zegt dat je iemand bij je wil, automatisch wil zeggen dat je iemand nodig hebt en je dus -per definitie- zelf niet genoeg waard bent. Dat terwijl je zoveel meer waard wordt wanneer je in een relatie staat, want buiten jij en ik, is er ook die grote Wij die een stuk van jou naar bovenbrengt dat je alleen niet kan: in verbintenis staan.