Is verliefd zijn noodzakelijk om een relatie te starten?

Je vorige relatie is gedaan en je vindt een luisterend oor en een troostende schouder om op te huilen. Loop je dan het risico dat deze relatie al vooraf gedoemd is om te mislukken ? Want eens de functie als trooster niet meer nodig is, stopt het misschien wel en je wil elkaar geen pijn doen.

 

Zo een relatie, noemt men ook wel een troostrelatie. En om je dadelijk gerust te stellen: een troostrelatie maakt zeker kans om een gedegen, langdurige relatie te worden en te blijven.

Hedendaagse romantische mythe

Een goede en langdurige relatie hoeft dus zeker niet met grote verliefdheid te beginnen. Dat is nu eenmaal een van die hedendaagse romantische mythes waarin iedereen wil blijven geloven. Wanneer je met grote verliefdheid aan een relatie begint, is het alleen iets makkelijker in het begin: alles gaat vanzelf, je leeft van de liefde, mensen verliezen zich in elkaar,… Pas na een tijd dringt de dagdagelijkse realiteit binnen in de relatie en valt de roze bril af. In dit stadium ontstaan de eerste wrijvingen en ergernissen, wat voor grote verwarring kan zorgen. De eerste ruzie breekt namelijk de eenheid, het samenhoren. Pas hier wordt duidelijk dat partners verschillend zijn.

Beginnen met het moeilijke

 In troostrelaties ontdekken mensen elkaar vanuit hun problemen. Zij moeten het vaak zonder het romantische plaatje stellen, maar dat kan later nog komen, uiteraard. Een voordeel is dat mensen in dit soort relaties veel met elkaar praten, wat maakt dat het contact meteen diepgaand is. Ze worden dus niet verliefd op de andere door de oppervlakkige elementen zoals uiterlijk. Vanaf het begin is er een realistische band.

Ik en jij en wij.

Mensen die een relatie beginnen vanuit verliefdheid, hebben vaker een gevoel van eenheid, van “wij”. In troostrelaties wordt veeleer de nadruk gelegd op “ik” en “jij”, op het verschil tussen de twee mensen. Maar ook dat is niet onoverkomelijk. Volgens een aantal theorieën, steunt een goede relatie op vier pijlers: zelfstandigheid, communicatie, conflictoplossing en inzet. In troostrelaties zijn deze vier pijlers vaak al van in het begin sterk aanwezig. Zelfstandigheid? Ja, omdat deze mensen net vanuit hun eigen problemen bij elkaar komen. Communicatie? Jazeker, in grote mate zelfs. Conflictoplossing? Ze zoeken oplossingen voor elkaars problemen. Inzet? Absoluut, er wordt intens gewerkt. Met andere woorden, mesnen in een troostrelatie zijn haast verplicht van in het begin de vier pijlers intensief toe te passen, zonder dat ze zich er misschien bewust van zijn.

Mensen in een troostrelatie hoeven dus niet op een dag te ontwaken in de harde realiteit door te merken dat de andere anders is: ze zitten er van in het begin in. Een troostrelatie heeft dus een heel ander begin, maar heeft zeker slaagkansen. Dus geef dit zeker niet zomaar op en kijk eens naar de “wij”. En wie weet word je nog wel verliefd op je eigen partner.

Posted in nieuwe relatie, troost, verliefd | Tagged , , , | 1 Comment

Het lukt me niet om alleen te zijn

Een vraag van een single over ‘niet alleen kunnen zijn’

Ik ben 30 jaar en volop aan het genieten van het leven en alles dat daarbij komt kijken. Ik lijk voor velen een ‘happy single’ maar ben dat niet helemaal. Alleen zijn lukt me niet goed. Dat komt –denk ik- omdat ik geen  ‘nee’ kan zeggen, vooral als het gaat om een uitnodiging of afspraak om iets leuks te gaan doen met iemand anders of meerdere anderen. Ik zit nu wat in de knoop omdat mijn papa ziek is.

Een manier van mij om met negatieve dingen om te gaan is deze te relativeren en objectiveren. Niet om ze uit de weg te gaan of voor weg te lopen, mijn rug naar te keren of te ontkennen, maar om het een plaats te geven en wel door te kunnen gaan met al het andere. Hierdoor ben ik vaak weg en onderweg, bij of met mensen, in ieder geval regelmatig de deur uit. Ik merk dat ik dat ook doe met de ziekte van papa. Ik relativeer het.

De laatste tijd merk ik dat het te veel is zo, dat het niet altijd gaat. Ik ben vaak moe en heb minder zin in al die drukte, naast mijn verplichtingen.

Hoe kan ik een nieuw evenwicht vinden? Als ik nu al geen tijd maak voor mijn papa, hoe ga ik dan tijd maken voor een nieuw lief?

Relativeren is niet slecht

Goed dat je er voor kiest om niet in negatieve ervaringen te blijven hangen, maar zelf de verantwoordelijkheid neemt voor je eigen geluk. Prima. Maar… misschien dat je de balans een beetje te ver die kant op laat slaan?

Een herkenbaar probleem en heel begrijpelijk dat je probeert wat van je leven te maken. Maar je hebt ook rust en ruimte nodig voor verdieping.

Kies en maak afspraken

Het is belangrijk om keuzes te maken en bewust tijd in te ruimen voor de zaken waarvan je eigenlijk wel weet dat ze belangrijk zijn, zoals het contact met je zieke vader. Mijn advies: plan tijd in en maak een afspraak. Zie het niet als je sluitstuk (zo van: als zich niets anders voordoet), maar echt een afspraak waarbij je ook durft te vragen aan anderen of je alleen met hem kan zijn. Als dan een vriendin je belt, wordt het denk ik makkelijker om nee te zeggen, omdat je echt een afspraak hebt gemaakt.

Rendez-moi

Op vergelijkbare manier kun je met jezelf een afspraak maken. Bijvoorbeeld een vaste avond in de week die je alleen thuis bent, waarbij je een beetje muziek luistert, wat tijdschriften doorbladert, maar vooral ook de tijd neemt om je verdriet te voelen. Zo dat het verdriet, het oprechte gevoel, er mag zijn. De rest van de week heb je nog genoeg andere leuke dingen om te doen!

(Bron: Psychologiemagazine)

Posted in alleen zijn, rouwproces, verdriet | Tagged , , , | Leave a comment