Jaja, iedereen die het ooit heeft meegemaakt in zijn leven -en dat hoop ik van harte voor iedereen die dit leest- kent het als geen ander: de onwaarschijnlijke rollercoaster waar je inzit als je verliefd bent. De hormonen gieren door je lijf, je kunt de hele wereld aan, je bent goed gezind en die lach blijft maar op je lippen plakken. Iedereen vindt dat je er goed uitziet, dat je straalt en jijzelf betrapt je eigen erop dat je plots net iets meer fluit, naar vrolijke muziek luistert en veel gemoedelijker en vergevingsgezinder bent. Je gunt de andere het geluk en kan oprecht mee blij zijn voor de promotie van een collega.
Puur biologisch bekeken kan je stellen dat verliefdheid een functie heeft: de roze bril zorgt dat we de minpunten van de ander niet zien. Wetenschappelijk onderzoek heeft aangetoond dat zolang we bij die ander zijn, aan hem/haar denken of zelfs maar naar een foto staren, de activiteit in de grote hersenen gewoon stil valt. We denken met andere woorden niet na en kennen weinig angst. Het rozige beeld van de ander en van de relatie zorgt ervoor dat we voluit gaan en een band durven opbouwen met de ander zonder een handrem op te trekken. Moeder Natuur wil hiermee zorgen dat koppels nageslacht produceren. Fijn. Maar verliefdheid kost ook bijzonder veel energie en dus stopt het gelukkig na een tijd.
Voor de singles die al kinderen hebben en helemaal de mogelijkheid niet hebben om onmiddellijk samen te hokken, beleven vaak verliefdheid niet ten volle. Deze Singles op latere leeftijd krijgen de mogelijkheid niet om die verliefdheid helemaal uit te bouwen. Ze hadden hun werk helemaal hadden afgestemd op een week/week regeling bij de partner, waardoor dat ze in hun ‘kinderlozeweek’ heel erg veel werken en dus minder tijd hebben voor hun nieuwe geliefde. Veel langdurige singles hebben een druk sociaal leven uitgebouwd waar ze lid zijn van tal van verenigingen of zich in enkele cursussen hebben ingeschreven en dat kan je ook niet opeens opgeven of stop zetten.
En verliefdheid brengt -naast de roze wolk- ook een hoop onzekerheid met zich mee, zeker na een breuk van een eerdere langdurige relatie. Mensen hebben schrik om opnieuw gekwetst te worden, om zich opnieuw helemaal te geven, want stel dat… Het zijn de eerste maanden die voor hen net erg fragiel kunnen zijn.
Relatietherapeut Andrew Marshall definieerde zes stadia in een liefdesrelatie. De verliefdheidsfase noemde hij de eerste fase waar een koppel helemaal in elkaar opgaat (voor de andere fases kan je gerust eens even googlen). Volgens Marhall is deze fase net de periode waar twee geliefden niets liever willen dan tijd samen door te brengen. Ze hebben veel fysiek contact en dat valt op. Je kan onmiddellijk een vers koppeltje onderscheiden van oudere koppels: ze zitten elkaar heel de tijd aan te raken , te kussen, zoeken elkaar op,… En om dan nog maar te zwijgen over de hoeveelheid seks die een jong koppel heeft. Er is weleens uitgerekend dat mensen in het 1e jaar dat ze samen zijn, net zo vaak met elkaar naar bed gaan als in het hele verdere verloop van de relatie.
Volgens Marshall gaan mensen in deze fase erg ver om de ander te plezieren, zo gaan ze ook heel erg geïnteresseerd zijn in de hobby’s van de ander en daar zelfs deel van willen uitmaken, ook al was die interesse ervoor helemaal niet. En nog meer, zowat alles aan die nieuwe partner wordt geweldig gevonden. Een wonderbare periode, waar elk koppel nog steeds naar terug verlangt.
Het probleem van deze periode is net dat er heel wat ruzies vermeden worden. Mensen hebben schrik om de mooie symbiose en de overheerlijke sfeer te verpesten en zwijgen liever dan een klein ongenoegen te uiten. Maar dat stilzwijgen wordt dan toch opgemerkt door de andere. En als die ook zwijgt, dan is er plots heel veel plaats voor invulling, voor zelfgegenereerde veronderstellingen en geprojecteerde angsten.
Ze zwijgt of is net iets minder enthousiast dan anders… Vindt ze mijn idee niet goed genoeg? Doe ik haar denken aan een ex? Vond ze de seks niet zo leuk gisterenavond? Heeft ze iemand gehoord die minder positief was over mij? Vindt ze mijn kinderen niet fijn? Vindt ze mijn huis maar niets?
Hij zwijgt of is toch net iets minder enthousiast dan anders? Heb ik iets fout gezegd? Moei ik me te veel met zijn leven? Vond hij het eten eigenlijk niet lekker? Vond hij het storend dat mijn ex opeens belde? Vindt hij me eigenlijk te slordig?
En net het niet spreken en het vermijden van een conflict zorgt ervoor… inderdaad, dat er conflicten komen. Called Self fulfilling Prophecy. Zeker bij nieuw samengestelde gezinnen of bij iets oudere singles is dit schering en inslag.
Lieve singles met kinderen of met een georganiseerd leven…. verliefd zijn is fijn. Zeker. Maar als jullie hier heel erg lang van willen genieten, is het erg belangrijk om net wel te praten. Om gewoon te vertellen wat je minder leuk vindt. Maar laat het daar vooral niet bij blijven. Dan word je al snel een klager en een zeur. Je kan zeggen wat minder fijn is, en de andere partij ook. Dat is een begin. Maar een relatie hebben en bewaren wil vooral zeggen dat je met dat stukje roze bril dat je nog hebt (en zelfs zonder, als het moet), op zoek gaat naar wat nodig is om een WIJ-verhaal te worden.
Hij komt ‘s ochtends traag op gang en jij bent een spring in het veld? Goed, dat is een verschil. Maar in plaats van je te ergeren aan de twee uur die hij nodig heeft om wakker te worden of de overdaad aan vragen die zij stelt bij het ontbijt, kan je evengoed even afspreken hoe de ochtenden verlopen. Jullie Wij-verhaal is niet zo lastig: je spreekt gewoon af dat hij rustig mag opstaan, dat jij je vooral niet genoodzaakt voelt om te blijven liggen. Doe jij maar volop je dingen de eerste twee uren en spreek na een uur of twee af voor een lekkere kop koffie in de zetel. Voor jou uitrusten, voor hem de start van de dag.
Lieve singles, met of zonder roze bril zal je vroeg of laat de verschillen zien. Maakt niet uit. Zie ze, benoem ze, praat er over met je partner en maak er een WIJ-verhaal van!