Je komt jezelf tegen, op allerhande plaatsen, op talrijke tijdstippen. Eender in welke nieuwe context je je begeeft. Bij het opnemen van een nieuwe job, een nieuwe functie. Als je in een nieuwe levensfase komt. Als je een nieuwe regio ontdekt. Telkens opnieuw kom je jezelf tegen, als diegenen die je dacht te kennen maar toch weer anders blijkt te zijn. Telkens opnieuw kan je verrast worden door jezelf, door hoe je in elkaar zit, ondanks de jaren die verstreken.
Je komt jezelf tegen, met een aantal mooie kantjes, gelukkig maar. Met een stuk of wat bijzondere kantjes, boeiend, het maakt uniek. Met een paar bizarre kantjes, goed om weten, dan kan je er ook rekening mee houden. Met een aantal kleine kantjes, of lelijke zelfs, die zijn er ook, moeilijk om mee te leven.
Je leert jezelf kennen, in vele soorten relaties: vriendschappelijke, amoureuze, professionele… In elke nieuwe relatie leer je wel nieuwe aspecten kennen van je eigen zijn, door en dankzij die nieuwe persoon. Het is alsof ieder vers contact andere aspecten van je ik naar boven weet te halen en doet oplichten. Zo beschouwd leer je jezelf ook beter kennen, dankzij die ander. Daarom is het vaak ook zo aangenaam om regelmatig weer nieuwe mensen te leren kennen.
Je moet met jezelf leren leven, je hebt geen andere keuze, al heb je jezelf niet gemaakt, of toch niet helemaal, zelfs niet grotendeels. Alle moeite en karaktervorming ten spijt, je bent niet helemaal, of helemaal niet diegene die je zou willen zijn. En toch moet je het met jezelf doen, verder komen, verder leven, zacht, barmhartig tot je jezelf aanvaardt, respecteert, waardeert, bemint.
Dan kan je naar buiten toe, naar die ander. Ook die kom je tegen, op een andere manier, of toch weer niet. Op allerhande mogelijke plaatsen, op eender welk tijdstip. Die ander is zoals jezelf, maar dan helemaal anders. Die heeft ook zijn mooie kanten, hoewel vaak andere. Bijzondere kanten ook hen boeiender maken. Bizarre trekjes ook die je moet leren kennen, als een soort handleiding waarmee je rekening kunt houden. Kleine kantjes ook helaas, waarmee je kunt leren leven, alleen als je dat echt wil.
Kies je voor die ander, dan volgt een heel verhaal, van mekaar beter leren kennen, leren aanvaarden, leren respecteren, waarderen ook. Als het enigszins kan, leer je ook van elkaar houden, niet alleen als een gevoel, maar ook als een wens, een keuze, een daad. Niet makkelijk is dat, met iemand leren leven, hetzij met jezelf, hetzij met een ander. Wel verkieslijk is het, met elkaar leren leven. Te verkiezen boven alleen leven, voor de meesten saaier en triestiger. Behalve voor diegene die daar echt voor kiest, dat zijn er niet veel.
Samenleven is vanalles, van plezant tot lastig, van verrijkend tot vervelend, van irritant tot prettig en alles wat daartussen zit. Nooit eenvoudig, of toch niet lang. Vaak uitdagend, er gebeurt altijd iets. Elke relatie is apart, geen twee zijn dezelfde. Als mensen al uniek zijn, dan relaties in het kwadraat. Elke relatie verandert voortdurend, elke dag, elk seizoen, elke levensfase: boeiend. Sommige relaties lijken vastgeroest. Er gebeurt niet veel, mensen lijken naast elkaar door te leven. De dood voor vele relaties. Dan is af en toe een heel klein beetje oorlog wel beter. Een verzoening kan ook smaken.
Je komt jezelf tegen, je komt de ander tegen, je komt de relatie tegen: waardevol en beperkt, nooit perfect. Vaak verfoeilijk, soms woelig, meestal te verkiezen boven vele alternatieven. Je leert jezelf aanvaarden, de ander ook, de relatie in al zijn belevingsvormen. Nu eens saai en verwerpelijk als kiespijn, dan weer uitdagend en moet je op zoek naar een nieuw evenwicht. De ene keer turbulent als een najaarsstorm, de andere keer welkom sereen. Je maakt een relatie maar voor een klein stukje hoe je die zou willen. Voor de rest neem je die liefst zoals ze komt, uitgedaagd als ze wordt door weer een nieuw gebeuren. Ondanks alles, te verkiezen boven veel.