Aangeslagen, na aanslagen in Parijs, 130 doden, 250 gewonden, waarvan 100 ernstig. Voorlopige balans, er komen nog elk uur slachtoffers bij. De aanslagen werden opgeëist door IS, derde persoon enkelvoud van zijn. Werkelijker kan niet. Vrijdag de dertiende, 13/11/15, een Europese variant voor nine/eleven. Hoe kunnen we samen verder?
Persoonlijk nog meer aangeslagen, na een verkeersongeval van een jong familielid, een meisje in de fleure van haar leven. Ze las nog het kladje van mijn eerste blog. Plots weggerukt, van veelbelovend naar zwaargewond, in één luttele seconde. Onzekere prognose, heen en weer gesmeten, tussen hoop en wanhoop. Hoe kunnen we samen verder?
Ik wil vooral slapen nu, en pas wakker worden als alle ellende achter de rug is, ‘wake me up when it’s all over…’ Liefst nog in een paradijs, waaruit alle miserie gebannen wordt. Liever een aards dan een hemels, voor dat laatste is later nog tijd genoeg. Een utopie, dat weet ik, maar dromen helpt soms een tijdje overleven. We moeten een manier vinden om samen verder te kunnen!
Sommige gebeurtenissen, historische voor de wereld, belangrijke voor je leven als persoon, maken vele andere surrealistisch banaal. En toch houdt die klok niet op met tikken. Moet je blijven ademen, in en uit. Moet je, als het even kan, ook nog doen wat van je verwacht wordt. Je verbaast je erover dat je dat ook kunt. De ondraaglijke lichtheid van het bestaan.
Ook in een relationeel leven ben je soms plots helemaal van de kaart. De grond verdwijnt onder je voeten. Je werd ‘afgemaakt’, ‘uitgemaakt’, ‘afgedankt’, je partner kiest niet langer voor je, waardoor je een tijdlang wordt uitgeteld: je kan en wil niet meer verder. Dit wil je nooit meer meemaken. Je trekt je terug in een veilig cocon, alleen met jezelf, maximale controle. In de omgang met jezelf ben je tegelijk onderwerp en lijdend voorwerp. Dat helpt.
Omgekeerd kan het ook: geleidelijk of plots is je liefde voor je partner over. Je voelt niets meer, je kan niet meer kiezen voor, je weet dat het over is, ook al wil je dat niet. Hier lijk je meer verantwoordelijke dan slachtoffer, maar zo voelt het niet altijd aan. Toch voel je je schuldig. Niemand begint een relatie om die te doen mislukken. Misschien zoek je beter geen schuldige. Met het aanduiden van een schuldige heb je immers nog geen oplossing. Je beseft dat je beiden een aandeel hebt in het verkeerd lopen van de dingen. Alleen de grootte van dat aandeel kan verschillen.
Of je nu diegene bent die de knoop doorhakte, of diegene die andermans beslissing moest ondergaan, in beide gevallen heb je tijd nodig. Tijd op tot jezelf te komen. Tijd om te verwerken. Tijd die vele mensen zich vergeten toe te staan. Verliefdheid is vaak een oorzaak: stel een relatie maar eens uit, als je aanvoelt dat je beiden verliefd bent.
Hebben dergelijke catastrofen zin? Op zichzelf niet, dat lijkt evident. Enkel de gevolgen soms wel een beetje. Aanslagen op onze democratie en onze vrijheid kunnen ons ervan overtuigen om diezelfde democratie en vrijheid met nog meer vuur te verdedigen. Je zou pas merken wat je mist als je een maand lang zonder moet. Stel je maar eens voor, een maand lang slaaf te zijn van een onaantastbaren meester, zoals dat het geval was voor 99 % van de mensen…nauwelijks 28 eeuwen geleden. Een peulensschil, in het licht van de eeuwigheid. Alles wat minder is dan de democratie en de vrijheid die we intussen gewoon zijn, is onaanvaardbaar.
Ongelukken van geliefde mensen zijn volstrekt zinloos, op zichzelf zichzelf beschouwd. Ze zetten ons wel stil bij het leven: even opnieuw naar een helikoptervisie. Ze kunnen ons overtuigen van waar het echt om draait in dit bestaan, het waardevolle dat we hebben. Ze kunnen ons helpen de juiste prioriteiten te stellen.
Breuken in relaties brengen veel miserie. Ze krenken mensen, maken ze met de grond gelijk. Je kan er wel dingen uit leren: welke mensen minder bij je passen, hoe je een nieuwe relatie beter niet kan aanpakken. De enige zin van catastrofen, ongelukken en relatiebreuken: ze helpen het waardevolle naar waarde te schatten en te koesteren. Zo kunnen we samen verder…