Een collega is uitgeweest met een man, niet onknap, leuk. Fijne babbel, tweede glas werd door hem besteld, een zedige kus en een halve belofte ‘we horen elkaar nog’. Drie dagen later, nog geen berichtje, geen telefoontje, geen smsje… ‘Maar het was zo leuk die avond en hij was toch diegene ie een tweede drankje bestelde, hij was toch diegene die de avond rekte, hij was toch diegene die achteraf nog naar een ander cafeetje wou gaan en hij was toch diegene die gezegd had dat ‘we elkaar nog zouden horen’.
Volgens vriendin 1 heeft de man nog niet terug gebeld omdat hij het moeilijk vindt om af te spreken met een psycholoog, dat beroep boezemt angst in, volgens vriendin één wnt mannen denken dat psychologen hen dadelijk kunnen ontleden en analyseren.
Volgens vriendin 2 was hij wat overdonderd door het feit dat ze met een grote wagen rijdt. Ze heeft best een goede carrière achter de rug en ja, verdient sloten geld. Volgens vriendin twee is het probleem dus dat een man het hier moelijk mee heeft omdat hijzelf dan niet op financieel vlak zijn mannetje kan staan.
Volgens vriendin drie heeft hij nog niet teruggebeld omdat hij hard to get wil spelen. Hij heeft maar al te goed gezien dat zij knap en intelligent is, een goede carrière achter de rug heeft en warm en zacht kan zijn. Zo iemand overstelp je niet, denken mannen, zo iemand moet je wat laten sudderen om dan opeens in te palmen.
Pfff, daar word ik moe van, zeg ik aan de collega wanneer ze mijn mening vraagt. Voor mij is het simpel: als je een erg fijne date hebt gehad met iemand, het liep goed, fijn gelachen, leuk gepraat, … en jij bent aantrekkelijk in de ogen van je date, dan hoor of lees je dezelfde avond nog van hem; als er na drie dagen niets komt: dan moet hij u niet! (welk van de drie hier boven aangehaalde redenen het ook moge zijn.)