Als er nu iets is waar zo goed als iedereen nood aan heeft, buiten de basale behoeften (eten, drinken, kledij, huisvesting), dan is het wel waardering. Het lijkt er zelfs op dat velen onder ons er nogal vaak naar op zoek zijn, vanuit de ervaring er niet genoeg te hebben of krijgen. Ook als het gaat om de behoefte aan een partner of een relatie, is een belangrijk deel daarvan: de hunker aan erkenning, bevestiging, liefdevolle aandacht…
Op welke manier spelen deze fenomenen als we gaan daten? Ligt het verlangen naar waardering aan de basis van het daten? Zouden we met andere woorden wel gaan daten als we dit verlangen niet zouden kennen? Een gezonde behoefte aan waardering is dus steeds op zijn plaats, daar is niets mis mee. Anderzijds kan het ook zo zijn dat deze hunker te groot is bij het daten. Want een te grote hunker naar bevestiging werkt vaak averechts. Is het dan een kwestie van een juiste dosering: niet te veel, maar ook niet te weinig?
Het lijkt inderdaad zo te zijn dat allemaal wel nood hebben aan positieve feedback. Iedereen is gevoelig aan een complimentje, een schouderklop, het hebben van betekenis voor anderen. Mensen die dat niet hebben, kunnen wellicht ook als een kluizenaar leven, afgezonderd van anderen: vrienden, familie, partner. Erkennen dat we gevoelig zijn voor waardering, staat gelijk met zich kwetsbaar opstellen en zich als mens van vlees en bloed voorstellen.
Anderzijds kan je dus ook in overdreven mate verlangen naar bevestiging. Dit houdt vermoedelijk dikwijls verband met een gebrek aan zelfwaardering. Waarschijnlijk hebben mensen met een geringe zelfwaardering meer dan gemiddeld nood aan bevestiging en waardering door anderen. In het kader van een kennismaking met iemand nieuw, zou dat wel eens contraproductief kunnen werken. Als je te zeer hunkert naar bevestiging, en de ander zijn / haar positieve feedback nodig hebt om jezelf staande te houden, wordt het moeilijk. Als die ander dan het gevoel krijgt vooral te dienen om de gaten in je zelfwaardering te moeten vullen, dreigt die wellicht gauw af te haken. Want net als wijzelf, is die persoon natuurlijk ook iemand met een behoefte aan waardering. En die heeft dus ook recht op erkenning door ons.
Eigenlijk geldt ook op dit vlak: in de liefde is het een kwestie van geven en krijgen (niet nemen: dat klinkt me te agressief). En die balans, van geven en krijgen moet een beetje in evenwicht blijven, niet op elk moment, maar wel als we grotere periodes overschouwen. Het is aanvaardbaar dat nu eens de ene, en dan weer de andere eens meer behoefte heeft aan waardering. Maar over een langere termijn beschouwd, moeten deze posities regelmatig kunnen wisselen, en het geven en krijgen in evenwicht blijven. Dan krijgen we gelijkwaardigheid tussen de partners en een evenwichtige balans.
Mensen met een gebrek aan zelfvertrouwen, die willen gaan daten, krijgen op die manier een uitdagende en fijne opdracht: zichzelf meer waarderen. Die taak is uitdagend, want niet voor iedereen gemakkelijk. Fijn, omdat je er zelf beter van wordt. Bij zelfwaardering ben je tegelijk het voorwerp en het onderwerp van de waardering. En zowel waarderen als gewaardeerd worden is minstens aangenaam tot ronduit plezant.
Gemakkelijker gezegd dan gedaan, hoor ik je zeggen? Welaan, laat ons dan maar concreter worden. Jezelf leren waarderen doe je in de praktijk, door die dingen te doen die je graag doet. Je neemt tijd voor jezelf, je doet opnieuw wat je vroeger graag deed, en waar je een hele poos geen tijd meer voor nam. Een hobby, een sport, vrienden ontmoeten, uit eten gaan met iemand, een goeie film meepikken, een dagje welnessen… Je kan het zo gek niet bedenken of het kan helpen je zelfwaardering te doen groeien.
Het enige wat je nodig hebt is een beslissing, die je liefst ook meteen hier en nu neemt, niet later en pas als je er helemaal klaar voor bent. Elk begin is moeilijk, maar de voldoening die het gevolg is, helpt al om het te blijven doen. En het cadeau dat je erbij krijgt is dat je meteen ook beter wordt in het waarderen en graag zien van anderen. Dus…
‘Waar wacht je nog op, waar wacht je, waar wacht je, waar wacht je nog op?’