Wat maakt je zo onzeker over daten ?

Mensen beginnen te daten en worden plots onzeker: heb ik mijn profiel wel juist ingevuld. Heb ik wel de juiste foto? Gebruik ik wel de juiste woorden in mijn beschrijving over mezelf? Hoe komt dat toch dat beginnende daters zichzelf plots zo onzeker voelen?

 

Wat maakt dat mensen door een echtscheiding raken, een hele tijd alleen kunnen zijn en ondertussen doordoen. Ze blijven voor hun kinderen zorgen, werken, vrienden zien, sporten, aan cultuur doen. Op een moment voelen ze dat ze klaar zijn voor een nieuwe relatie en dan… dan worden ze onzeker. Ze durven plots niet meer gewoon zichzelf zijn. Ze  hebben het idee dat ze niet meer terecht kunnen bij vrienden en familie om raad. Ze hebben het idee dat ze dit proces alleen moeten doen.

Vanwaar komt die onzekerheid dan? Wel,… het is niet abnormaal dat je onzeker wordt tijdens heel het datingsproces. Tot nu toe bleef je in je eigen netwerk vertoeven. Je ging te rade bij de mensen die je al heel je leven kent. Leunde op oude en nieuwe gekenden, op familie. Je hoeft je dus niet te bewijzen, hoeft je niet opnieuw bloot te stellen, figuurlijk en ook letterlijk. Maar dan moet je gaan daten en dat doe je vaak niet in je veilige omgeving. Je gaat niet daten binnen je vertrouwde netwerk, maar net vissen in ee npeol die jij niet kent. Jij kent hen niet, want leuk en spannnend en vernieuwend is, maar zij kennen jou ook niet. En het is nu net de bedoeling dat ze jou wél leren kennen

Je moet je dus laten zien. Je moet je opnieuw bewijzen, opnieuw jezelf verkopen. Vroeger was het makkelijker, je uiterlijk was voldoende. De buitenkant zorgde er voor dat je de nodige aandacht kreeg: de huid strak, het figuur juist, geen wallen, geen ouderdomsvlekjes of rimpels. Die tijd is voorbij. Waar je nu mee op de markt moet is een koffer met een verleden, je kinderen, een lichaam dat niet meer pikobello is en de kennis dat je al eens gefaald hebt. Je zou voor minder onzeker zijn.

Maar denk eens na. Hebben je vrienden je echt wel door je echtscheiding getrokken? Hebben zij je geholpen over het verdriet van je kinderen te moeten missen? Ze waren een klankbord, dat is zeker. Ze hebben je soms praktisch uit de nood geholpen en je een schouder aangereikt wanneer je het moeilijk had. Maar wanneer jij de beslissing nam om te scheiden, was je alleen. Elke stap. Elke maaltijd alleen, telkens alleen voor jezelf koffie zetten, gaan winkelen, binnenkomen in een leeg huis. Dat was ook alleen.

Want grote beslissingen, belangrijke stappen in je leven, zeker op emotioneel vlak, doen we alleen. Dus ook daten. Waarom zou je je onzeker moeten voelen en denken dat je dit niet kan. Je hebt al zoveel dingen alleen gedaan. Dit kan je, wees gerust! En als het even niet lukt en je onzeker bent, dan kan je nog steeds even je klankborden gebruiken. Maar wat je beslist, wat je doet, dat doe je helemaal alleen.

Dat is het zekere in de onzekerheid.

 

This entry was posted in Andere and tagged , , . Bookmark the permalink.

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *