Met zes waren ze, zes vrouwen die nog eens een avondje uit wilden. Even weg van huishouden, van kinderen, van werkdruk, van hun man of van een leeg huis. Gezellig was het, lachen-gieren-brullen, fijn gekeuvel, wat getater en wat geroddel. Stevige discussies waren niet nodig, er heerste een rustige eensgezindheid. De ene al gehuwd van in de tienerjaren, de andere net een nieuwe relatie begonnen en ook enkele singles. De een heel actief aan het daten via allerlei kanalen, de andere aan het genieten van het alleen zijn en dan nog enkele die wel wilden maar…
Maar? ‘Ik zou zo graag willen dat ik iemand spontaan ontmoet’, zei ze. Al het gemail en gebel, al de zelfverkooppraatjes, al de testjes die moesten in gevuld worden, het op zoek gaan naar de juiste foto voor het profiel, al het opgetut en gezenuwachtig wachten op een antwoord, dat was niets voor haar. Het was te veel gedoe, het was niet vrij genoeg, er was te veel druk, het was te veel moeten. En het moest toch spontaan zijn, het ont-moeten.
Maar waar doe je dat dan? Waar kom je nog iemand tegen als je de hele tijd werkt, je kinderen van hot naar her brengt, je huishouden moet runnen en tijd moet maken voor je familie. Ja, je kan iemand leren kennen via je werk, maar erg makkelijk is dat meestal niet. De meeste mensen zitten al jaren op hetzelfde werk en die collega’s ken je. Als er daar een potentiële partner had tussen gezeten dan was je al lang begonnen. En daarbij wordt het niet op elk werk erg geapprecieerd dat je een relatie begint met een collega. Er zijn menige bedrijven die daar zelfs een hele policy rond hebben en waar een relatie met een collega beginnen ook ineens betekent dat een van jullie op zoek mag gaan naar een nieuwe job.
Ja, je kan iemand leren kennen terwijl je de kinderen van hot naar her brengt. Er zijn best wel leuke mama’s en papa’s die ook aan de kant van het voetbalveld, basketbalterrein of schaaktornooi zitten. Maar dan moet je al geluk hebben dat die ook single zijn. En als je dat geluk hebt, wie doet er dan het eerst zijn stoute schoenen aan en stapt om de andere af om te vragen of je mee een koffie drinkt? Weinigen zijn het gegeven.
Het woord ontmoeten is trouwens een mooie woordkeuze. Want het woord ontmoeten is net semantisch mooi opgebouwd. Net zoals je ont-wapenend kan zijn of ont-groeid kan zijn. Het eerste deel van het woord ontmoeten zorgt net voor de ont-krachting van het tweede deel. Ontwapenen wil net zeggen dat de wapens weg neemt, net zoals ontgroeien net wil zeggen dat je in een bepaald iets niet verder groeit. Zo wil ont-houding zeggen dat je iets net niet houdt en ga je bij onthoofden het hoofd net weg doen. Zo moet een ontmoeting dan ook zijn. Bij een ont-moeting, hoort er geen moeten bij. Bij een ontmoeten, moeten twee mensen het even graag willen om iemand anders te leren kennen. Daar kan je niemand toe dwingen.
En misschien lijkt het wel wat minder spontaan om iemand te ontmoeten via een datingsite, een singlesactiviteit of een blinddate die de vriendinnen voor je hebben georganiseerd. Maar wat je wel weet is dat de ander zelf ook zin heeft om iemand te leren kennen. Je weet met zekerheid dat de ander zich wil openstellen om zichzelf te tonen. je weet dat iemand klaar is en nergens meer in een halfslachtige relatie zit. Daar zit geen moeten aan vast.
De zes gingen samen naar huis, geen mannelijke uitbreiding van het gezelschap, ook niet in de vroege ochtend na heel wat glazen boterhammen en spuitend water tegen de kater van de volgende dag. Er werd nog gelachen en de belofte gedaan om dit minstens een keer per seizoen over te doen, al was het maar om elkaar een update te geven van elkaars leven. Maar eentje vertrok wel met twee telefoonnummers op zak, van bevriende singles van de andere vijf. Ook niet helemaal spontaan, maar voor haar net iets minder moeten en iets meer ont-vankelijk.