Single Coach Blog

Wacht je het best op de ware Jakob(a)? Of is het beter om jezelf tevreden te stellen met een partner die niet voor honderd procent de ware lijkt, maar wel bereikbaar is? Dergelijke vragen spoken in de hoofden van nogal wat mensen, vooral van singles.
De cruciale vraag is natuurlijk: bestaat er zoiets als de ware Jakob, een ideale partner die perfect bij je past.
Waarschijnlijk bestaat zoiets alleen in de hoofden van de verliefden. Als je verliefd bent lijkt de geliefde zo goed als perfect, of toch ideaal: hemels mooi, met een lijfgeurtje zo welriekend als de dreef van de verkeersinformatie, met interesses die sporen met de eigen voorkeuren, een volkomen complement, iemand die je ‘af’ maakt, net hetgeen je nodig had.
Soms heb je geluk, en wordt die verliefdheid wederkerig. Ook jij bent voor die ander niet veel minder dan perfect. Dan breekt voor beiden vaak een hemelse periode aan. Je lijkt werkelijk voor elkaar geboren, en je haalt het beste in elkaar naar boven. Je groeit allebei als het ware boven je eigen beperkingen uit. De verliefde is inderdaad niet alleen stekeblind, met name voor de kleine kantjes van de geliefde. Tegelijk is hij/zij ook helderziend, meer bepaald voor de mooie kanten van de persoonlijkheid van de geliefde. En dat helpt mensen boven zichzelf uit groeien. Dat maakt van deze fase van de prille verliefdheid zo een heilzame periode, waarin koppels een vruchtbare bodem kunnen vormen voor iets moois dat je duurzame liefde kan noemen. Maar deze periode is er zelf nog geen van duurzame liefde, daarvoor kennen verliefden elkaar nog niet goed en niet lang genoeg. Om van duurzame liefde te kunnen spreken moet de relatie al eens overwinterd hebben, letterlijk en figuurlijk.
Na verloop van enkele maanden relatie duikt langzaam maar zeker een mens van vlees en bloed op. Je partner leek alleen maar ideaal, en blijkt dat hoe langer hoe minder te zijn. Hij of zij kan al eens met het verkeerde been uit het bed gestapt zijn, heeft lastige eigenaardigheden, is niet enkel een luisterend oor, laat al eens een windje vliegen… Een hele ontnuchtering, in veel gevallen ook een tegenvaller. Dan komt pas echt het moment van een partnerkeuze. Je kiest er bewust voor om met dit kwetsbaar menselijk wezen, in heel zijn onafheid, je leven te delen of … je kiest daar niet voor. In ieder geval weet je intussen dat het niet gaat om ‘de ware Jakob(a)!
Eens die keuze langs beide kanten gevallen is, kunnen koppels langzaam het avontuur beginnen waarbij twee mensen er voor elkaar trachten te zijn. Dat is heel waardevol, ook al is het maar dat. Die ervaring is eerder werelds dan hemels: we vinden elkaar, onszelf en onze relatie niet perfect, niet ideaal, maar goed genoeg. Niet dat we niet mogen streven naar en hopen op meer. Dat is zeker welkom. Maar soms is het goed om content te zijn, en onvolmaaktheden bij zichzelf, de partner en de relatie voor lief te nemen. Zoals het ook goed is een onvolmaakt leven te omarmen. Twee kwetsbare mensen, onvolledig, onaf, kunnen precies omdat ze vanalles missen des te meer voor elkaar betekenen.
Op ieder potje passen dus wel meerdere dekseltjes. Maar goed ook! Je zou een spelt in een hooiberg moeten zoeken, als er maar een dekseltje zou passen. Voor mensen die liever met twee door het leven gaan, is het goed om op voorhand niet te strenge criteria voorop te stellen voor een eventuele partner. Als de verliefdheid komt, en dat kan op elk moment, dan spelen leeftijd, haarkleur, omvang en vorm plots veel minder een rol. Het zijn niet de objectieve criteria waarop mensen afknappen als het om partnerrelaties gaat, maar het subjectieve tekort aan verliefdheid.
Hoe maken we de kans dat er een wonder gebeurt groter? Door minder eisen te stellen aan de eigenschappen van de ander. Door meer ‘open te staan voor de eigen gevoelens’ die kunnen ontluiken. En door dingen te ‘ondernemen zodat er dingen mogelijk worden die je niet eens had kunnen vermoeden. Veel geluk, plezier en succes daarmee!

Heel wat stereotiepen doen de ronde als het gaat over geslachtsgebonden verschillen en emoties. Twee van de meest voorkomende zijn waarschijnlijk dat vrouwen gevoeliger zijn dan mannen, en dat mannen hun gevoelens minder tonen dan vrouwen. Tegenover deze platitudes stel ik graag dat mannen evenveel gevoelens hebben als vrouwen, en dat ze gemiddeld gezien op een andere manier omgaan met hun gevoelens. Gemiddeld gezien, want ik ken heel wat vrouwelijke mannen, die daarom nog niet ‘verwijfd’ genoemd moeten worden. Of hoe dacht je dat de ‘nieuwe man’ in elkaar steekt? Zoals er ook heel wat mannelijke vrouwen bestaan, zonder daarom ‘manwijven’ te zijn. Of hoe dacht je dat de ‘nieuwe vrouw’ in elkaar steekt? Uiteindelijk zijn alle mensen verschillend, en zijn hun onderlinge verschillen minder gendergebonden en meer te wijten aan hun karakter en hun persoonlijkheid.
Als vrouwen ingrijpende dingen meemaken, gaan ze hun gevoelens door de bank genomen makkelijker laten zien. Vooral als het gaat over verdriet en aanverwante emoties. Ze wenen makkelijker waar anderen bij zijn, ze zoeken familieleden en / of vrienden op om een en ander te bespreken…
Mannen daarentegen zijn er over het algemeen niet zo happig op om dergelijke emoties te delen. Ze duwen ze eerder weg, of trachten ze op hun eentje te verwerken. Ze gaan eens goed sporten, spelen een spelletje, gaan naar het voetbal of drinken enkele glaasjes met kameraden.
Dat dit niet geldt voor alle soorten emoties wordt geïllustreerd door agressie. Over het algemeen zijn het de mannen die deze emotie makkelijker naar buiten brengen. Ze worden makkelijker boos. Beide fenomenen hebben waarschijnlijk meer te maken met opvoeding dan met erfelijkheid. De hersenen van kleine kinderen zijn zo flexibel, dat ze snel en veel kunnen aanleren. Dat maakt dat de omgang van moeders,vaders en andere opvoeders van grote invloed is op gedragingen die we als typisch mannelijk of vrouwelijk zijn gaan bestempelen. Zo zijn meisjes dus niet geboren met een voorkeur om met poppen te spelen en hun verdriet te tonen. Evenmin zijn jongens geboren met het verlangen om met auto’s te spelen en de stoere Jan uit te hangen.
Als er al aangeboren verschillen bestaan, dan zijn die waarschijnlijk ook vaak door evolutie ontstaan. Aangeleerd gendergebonden gedrag kan dus ook overgedragen worden van generatie op generatie.
Als meisjes boos worden, reageert de omgeving eerder afkeurend, waardoor ze agressieve gevoelens leren inhouden. Als jongens wenen, en op die manier uiting geven aan hun verdriet, reageert de omgeving evenzeer vaak negatief, waardoor ze geconditioneerd worden om dergelijke gevoelens te onderdrukken. Op die manier hebben generaties mannen en vrouwen geleerd om bepaalde emoties te onderdrukken, en andere juist wel naar buiten te brengen.
Daardoor hebben koppels het vaak moeilijk om emoties met elkaar te delen. En laat nu het delen van gevoelens een van de wezenlijke aspecten zijn van intieme relaties. Hoe kunnen beide seksen elkaar daarbij helpen? Globaal door elkaar aan te moedigen te uiten wat er vanbinnen leeft. Vrouwen kunnen hun partner helpen door regelmatig naar hun gevoelens te vragen, ook negatieve zoals verdriet, en door hen te bekrachtigen als ze hun emoties tonen en delen. Mannen kunnen bijvoorbeeld vrouwen helpen door hen aan te moedigen aan te geven wat hen niet zint, en op die manier voor zichzelf op te komen.
Komt daarbij nog een veel voorkomend genderverschil over de verwachtingen van een duurzame relatie. Veel vrouwen verwachten van een partner dat hij een maatje voor haar is: dat hij haar ook emotioneel beluistert, begrijpt en ondersteunt. Veel mannen houden van een soort hotelfunctie van een relatie: als er verse kleren in de kast liggen, er lekker eten op tafel komt en het huis er betrekkelijk ordelijk bij ligt, kunnen ze zich des te beter kwijten van hun professionele en andere opdrachten. Sommige reacties wijzen op onbegrip ten aanzien van deze verschillen. Zo kan zij van hem vinden dat hij haar alleen maar nodig heeft voor praktische zaken. Zo kan hij van haar vinden dat ze regelmatig zaagt als zij naar zijn gevoelens peilt.
Begrip van beider verwachtingen kan koppels heel wat verder brengen. Als mannen zich emotioneel bereikbaarder opstellen, en vrouwen begrijpen dat hun partner ook andere doelen nastreeft, kunnen er wonderen gebeuren. Verschillen zijn er om te overbruggen, ook al zijn ze slechts in geringe mate aangeboren of gendergebonden.