Single Coach Blog

Een goed lief vinden, daarvoor heb je wat geluk nodig, of geduld. Met hoeveel mensen kan het lukken? Om te beginnen zijn de meeste mensen hetero- of homoseksueel. Dat betekent dat ongeveer de helft van de mensen niet in aanmerking komt als mogelijke partner. Daarbij komt de factor leeftijd. De meeste mensen willen bijvoorbeeld liever niet een partner van meer dan tien jaar ouder of jonger, al lijkt dat laatste voor sommigen best wel aantrekkelijk en spannend. Van de helft potentiëlen komen er dus maar een vierde in aanmerking. Er schieten dus maar een twaalf procent over na twee beïnvloedende factoren: leeftijd en geslacht. Nemen we daar de regio bij waar de potentiële partner het beste woont, de grootte van pakweg een Belgische provincie, en het procentuele aantal mogelijke partners slinkt tot minder dan een procent. Neem daar nog enkele andere noodzakelijke voorwaarden bij (je moet je toch aangetrokken voelen, de karakters moeten bij elkaar passen, je moet beiden vrij zijn) en je komt tot de vaststelling dat er in verhouding maar weinig mensen in aanmerking komen. Zo beschouwd kan je toch maar van geluk spreken dat er meer zeven miljard mensen op deze globe rondlopen.
Hoewel er dus zeer weinig mensen op honderd in aanmerking komen, zijn het er toch veel in absolute cijfers. De wet van de grote getallen. Er zijn dus zelfs in de eigen regio een heel aantal singles die in aanmerking komen voor een vaste relatie: ze hebben het juiste geslacht, ongeveer de juiste leeftijd, een passend karakter en er is voldoende aantrekkingskracht langs beide zijden. Dan komt het erop aan dat je elkaar kunt ontmoeten. Hoe langer hoe meer gebeurt dat initieel via het wereldwijde web. Dat is voor de meesten onder ons slechts een muisklik van ons verwijderd. Toch klagen nogal wat mensen over een gebrek aan reacties op hun eerste initiatieven. Blijkbaar haken heel wat mensen nogal snel af op een of ander kenmerk, waardoor ze zichzelf ook wat kansen ontnemen. We weten allemaal van onszelf dat we kleine kanten bezitten, waarom zouden we onszelf dan een eerste kennismaking ontzeggen op basis van een of enkele kenmerken die ons mogelijks afschrikken?
Of het uiteindelijk iets kan worden met iemand, dat achterhaal je normaal pas na een of meerdere contacten in levende lijve. Communicatie via allerhande moderne media van op afstand kunnen wel een eerste indruk geven over hoe een persoon in elkaar steekt. Je kan zelfs verliefd worden op iemand zonder hem of haar ooit in vivo ontmoet te hebben. Maar ook in dat geval is het goed elkaar op tijd beter te leren kennen in het werkelijke leven. Dergelijke omgang met elkaar voegt heel wat realiteitszin toe aan een prille relatie, hetzij enkel vriendschap, hetzij al wat meer.
Om te komen tot een date op tijd en stond, verdient het aanbeveling voldoende ondernemend te zijn de fase daarvoor. Je reageert wat vaker op elkaar, zodat er wat kan groeien, zonder dat het meteen tot afspraakjes hoeft te komen. In die fase is het ook nog helemaal niet verboden met meer dan een persoon contacten te hebben.
Nog teveel mensen houden er een utopie op na dat een droompartner bij hen zal komen aanbellen, zodat ze zelf niets hoeven te ondernemen. Vaak is dergelijke utopie ontsproten uit een angst om afgewezen te worden. Een initiatief nemen op relationeel vlak is inderdaad zo kwetsbaar dat veel mensen er liever niet aan beginnen. Begrijpelijk… en onverstandig, want wat is het alternatief? Bij de pakken blijven zitten en zich beklagen alléén te blijven? Mensen die niets ondernemen op relationeel vlak kunnen inderdaad gerust zijn dat ze geen blauwtje zullen lopen. Anderzijds kunnen ze er ook vanuitgaan dat ze wellicht single zullen blijven. Dat kan een bewuste keuze zijn, maar dat is het in veel gevallen niet. Dus toch maar beter een initiatiefje nemen op tijd en stond en je een beetje kwetsbaar opstellen af en toe, tenminste als je uitkijkt naar een nieuwe relatie. Geef toe, veel mooiere periodes zijn er niet in een mensenleven dan die waarin je een nieuwe liefde kent. Op zulke intense periodes van geluk, daar kan je maanden, zoniet jaren van leven. Veel geluk bij het vinden van een lief. Veel liefde bij het vinden van geluk!

Ondanks een ontegensprekelijke demografische tendens van vergrijzing, blijft jeugdigheid de norm, zowel in de publieke wereld van ondernemingen en organisaties, als in de private wereld van intieme relaties. Deze norm staat echter haaks op een andere tendens die evenzeer verband houdt met een hogere levensverwachting. Precies omdat mensen langer leven, moet de professionele loopbaan heel wat langer duren, liefst tot de leeftijd van 67 jaar, zodat het steeds vaker zal voorvallen dat vijftigplussers op zoek zijn naar een nieuwe job. Omwille van dezelfde verhoogde levensverwachting is ook de kans dat men voorbij de vijftig nog op zoek gaat naar een nieuwe partner aanzienlijk groter geworden. Met andere woorden: vijftigplussers zijn prominent aanwezig, zowel op de professionele markt waar werkgevers en arbeidskrachten elkaar ontmoeten, als op de duurzame relatiemarkt waar singles elkaar ontmoeten om te achterhalen of er misschien een duurzame relatie van kan komen.
Deze realiteit vraagt om een nieuwe normering, waarbij andere kenmerken dan jeugdigheid naar waarde worden geschat. Toegegeven, jonge mensen hebben een strak en fris lichaam, hebben vaak energie te koop, zijn nogal eens veelbelovend en maken een belangrijk deel uit van de toekomst. Vandaar dat ze vaak als impliciete standaard dienen in de reclame, de arbeidswereld en de cultuur.
Hoe kunnen vijftigplussers zich in een dergelijke context staande houden? Wat kunnen zij in de weegschaal werpen tegenover het jonge geweld? Ze leven al een hele poos en kunnen dus putten uit een schat aan ervaring. In de mate dat ze geleerd hebben uit deze ervaring, hebben ze ook heel wat wijsheid te bieden. Daar komt nog bij dat ze er vaak nog een traditionele arbeidsethos op na houden gekenmerkt door een hoge graad van engagement.
Zowel in de arbeidswereld als in de private levenssfeer kunnen vijftigplussers dus bogen op heel wat meer ervaring dan pakweg twintigers. Deze ervaring zorgt ervoor dat ze realistischer zijn in hun verwachtingen van zichzelf en van anderen. Ze weten dat het ideale en het perfecte niet van deze wereld zijn. Tegelijk helpt hun ervaring ook hun prestaties vooruit, misschien niet zozeer op het vlak van snelheid en kwantiteit, maar eerder op het vlak van grondigheid en kwaliteit.
In de wereld van de intieme relaties zijn vijftigplussers ook realistischer in hun verwachtingen van de partner en de relatie. Daarbij komt nog dat ze door eerdere ervaringen achterhaald hebben dat het niet veel zin heeft om het zomaar op te geven bij ernstige problemen. Dit omdat er in ieder duurzame relatie vroeg of laat problemen opduiken. Je komt onherroepelijk beperkingen tegen die inherent zijn aan de mens, en dus aan je partner zoals ook aan jezelf. Deze wijsheid helpt mensen om hun uiterste best te doen om bij gebeurlijke problemen die uit te praten en te doorworstelen. Deze aanpak is vaak meer lonend dan ze uit de weg te gaan door de relatie op te geven.
Wat op de arbeidsmarkt in het nadeel speelt van vijftigplussers is dat ze vaak recht hebben op hogere lonen, waardoor ze aan aantrekkelijkheid inboeten voor potentiële werkgevers. Parallel daarmee zijn er ook op de relatiemarkt een aantal kenmerken die vijftigplussers vaak minder aantrekkelijk maken. Ze hebben een relationele geschiedenis: een of meerdere ex-partners, een of meerdere kinderen, een of meerdere onverwerkte trauma’s. Dat maakt hen voor sommigen minder aantrekkelijk, omdat ze soms de perceptie tegen hebben wat moeilijker te zijn in de omgang. Daar staat tegenover dat ze vaak beter weten wat ze willen. Sommigen zullen zeggen: ‘ze zijn kieskeuriger’. Anderen: ‘je weet beter wat je aan hen hebt’.
Vooral vrouwen van boven de vijftig klagen wel eens over een gebrek aan interesse van mannen. Deze laatsten mikken soms op te jonge vrouwen in hun zoektocht naar een partner. Mannen van pakweg vijfenvijftig jaar richten zich in veel gevallen liever op vrouwen van vijfenveertig dan op hun leeftijdsgenoten. Ook dat heeft vermoedelijk te maken met onze maatschappij die jeugdigheid verheerlijkt. Toch kunnen vrouwen van vijfenvijftig even goed mooi, sportief, levenslustig, dynamisch, sympathiek, intelligent en humoristisch zijn. De enige manier om daar achter te komen is hen te leren kennen. Dat veronderstelt minstens een of enkele ontmoetingen. En daarvoor zijn intitiatieven nodig ter kennismaking. Teveel mensen ontnemen zichzelf kansen doordat ze weinig of niets ondernemen. Een mailtje kan het begin zijn van een weldoend avontuur. Een telefoongesprek kan doen verlangen naar een ontmoeting in levende lijve. Een te afwachtende houding is de grote vijand van een mooie toekomst.