Het spook in ons.

Het kind heeft dan toch een hippe naam gekregen. Negeren leek net iets te oubollig dachten ze, dus heeft de nieuwssite Huffington Post er een nieuwe term voor gevonden: Ghosting. De definitie is vrij makkelijk: het plots ophouden met elk contact, wat dan ook, nadat je al enkele keren elkaar ontmoet hebt of op zijn minst contact met elkaar hebt gehad. Er lijkt geen aanleiding te zijn voor de plotse stop, het gebeurt gewoon ineens en redelijk resoluut. Niet alleen wordt geen enkel bericht van je meer beantwoord, je wordt plots ook geschrapt op facebook, whatsapp, linkedinn,.. en dat terwijl je maar al te goed ziet dat je Whatsappbericht goed is aangekomen en zelfs bekeken is!

Mensen die aan ghosting doen, beseffen niet hoe pijnlijk het wel is. Ookal heb je nog maar één date gehad, plots genegeerd worden zonder enige uitleg is ontzettend pijnlijk. Ik durf het zelfs sterker uitdrukken: iemand negeren is de allerergste straf, of je het nu doet met een date of een stout kind. Het neemt de kern van je zijn, het feit dat je bestaat, dat je iemand bent, volledig weg.

Toch even een kanttekening maken. Soms is negeren wél de beste oplossing. Als je aan iemand duidelijk gemaakt hebt dat er voor jouw geen relatie inzit, is het niet onlogisch dat de ander misschien wel eens wat meer uitleg wil krijgen.  Je hebt je boodschap duidelijk gegeven en  dan ook nog de moeite gedaan om een afsluitend gesprek te voeren. De ander blijft bij vragen zitten, dus die smsberichtjes heb je ook beantwoord, telkens met dezelfde assertieve boodschap: ‘Ik heb niet het gevoel dat wij samen verder kunnen, bedankt voor de leuke tijd samen en veel succes in je zoektocht naar een partner’. Maar dan komt er een nachtelijke huilpartij, komen er nog mailtjes, blijven de telefoontjes maar doorgaan en lijkt het wel alsof de ander jouw nee niet wil begrijpen, hoe beleefd, boos, assertief, lief je het ook gezegd hebt. Dan kan je tot slot niet anders dan die persoon negeren en uit al je contacten wissen en blokkeren. Maar dat doe je dus pas wanneer je meer dan de moeite hebt gedaan om aan iemand op een beleefde manier duidelijk te maken dat je je leven niet verder wil zetten met hem of haar.

Ghosting blijkt meer en meer voor te komen, volgens de nieuwssite Huffington Post. En echt verwonderd ben ik daar niet door. Het is eerder een voor de hand liggende correlatie. Net zoals er nu meer verkeersongevallen zijn dan in de jaren vijftig omdat er meer auto’s zijn, zijn er meer mensen die via ghosting weggezet worden omdat die mogelijkheid er veel meer is. Er wordt zeer intensief gedate via allerlei kanalen tegelijkertijd. Dat wil ook vaak zeggen dat singles met verschillende mensen tegelijk aan het daten zijn. Met de een hebben ze nog maar pas een leuk bericht gestuurd en bij de ander zijn ze aan date drie toe. Omdat het aanbod van singles zo groot lijkt, wordt iemand die niet helemaal aan de wensen lijkt te voldoen al snel weggeschreven. En omdat niet iedereen goed om kan met het brengen van een negatieve boodschap, en nog minder om kan met de ontgoochelende reactie aan de andere kant, is het gewoon negeren van een contact de meest makkelijker oplossing voor singles.

Maar zeg nu eens zelf, single,… Hoe voelde het aan om die eerste keer compleet geen reactie te krijgen op een lieve mail die jij had gestuurd? Hoe was het voor jou om na een aantal lieve en toffe berichten plots helemaal niets meer te horen of te lezen terwijl je duidelijk zag aan zijn profiel dat hij de site regelmatig bezocht? Hoe lang heb jij gewacht op haar telefoontje toen ze zei dat het ‘nu eventjes niet paste maar dat ze je snel zou terugbellen’?

Er bestaat nog steeds een vorm van respect voor de gevoelens van je medemens. Het getuigt van een minimale beleefdheid dat je minstens de ander een bericht stuurt met de korte mededeling dat je niet verder wil en dat je je zoektocht verder zet. Dat zou jij ook willen, want alleen zo geef je de ander ook de kans om zelf op zoek te gaan naar de Ware in plaats dat die zich maanden blijft opvragen of het toch niet iets had kunnen worden.

Posted in Andere | Leave a comment

Taboe’s en geheimen

Hoe open moet je zijn, en hoe gesloten mag je zijn?
Moet je werkelijk alles met elkaar delen?
Is het oké als je bewust iets verzwijgt voor je partner?
Wat te denken over taboe’s in een partnerrelatie, dingen waarover niet gepraat kan worden?
Welke zijn de meest voorkomende taboe’s?
Hoe kan je ze helpen bespreekbaar stellen?

De vragen zijn al makkelijker gesteld dan beantwoord. Vooreerst heb je mensen met verschillende persoonlijkheidskenmerken. Enerzijds zijn er mensen die honderduit vertellen over zichzelf en wat ze meemaken. Ze zijn voor anderen een open boek, lijken de moeilijkheden beter te verwerken en hebben weinig last van drukkende geheimen. Zij worden ook wel eens extravert genoemd, een eigenschap die in onze samenleving veelal als een kwaliteit en een waarde wordt beschouwd. Een geluk voor de mensen die het zijn.
Aan de andere kant staan de mensen die meer zwijgzaam zijn. Ze treden niet graag op het voorplan, vallen dus niet op, zijn vaak goed in luisteren. Ze hebben dikwijls een rijke innerlijke belevingswereld. ‘Stille waters’ dus, ook wel eens introverten genoemd. Zij krijgen van hun omgeving vaak te horen dat ze meer moeten praten, beter voor zichzelf mogen opkomen, en niet zoveel hoeven op te kroppen. Zij hebben het vaak moeilijker om negatieve ervaringen verwerkt te krijgen. Ze zijn anders dan hun extraverte soortgenoten, maar daarom niet minder. Maatschappelijk gezien hebben ze het heel wat moeilijker, al hebben ze wellicht evenveel maar andere kwaliteiten.

In iedere relatie blijven er thema’s onbesproken: daar kunnen verschillende goede redenen voor bestaan. Sommige zaken zijn gewoon niet relevant: je kunt nu eenmaal niet alles met elkaar bespreken, ook niet met je meest dierbare. Als ze de partnerrelatie niet raken, is het aan elke partner vrij te belslissen welke onderwerpen je wel of niet bespreekt. In sommige gevallen zijn deze verschillen ook geslachtsgebonden. Na een drukke dagtaak hebben velen, vaak vrouwen, de behoefte een half uurtje te vertellen over wat ze die dag allemaal meegemaakt hebben, dat kan opluchten. Anderen, vaker mannen dan vrouwen, hebben juist de behoefte om de zorgen die samenhangen met het werk achter zich te laten en dus om het er thuis juist niet over te hebben. Voor vrouwen is praten vaak een doel op zich, voor veel mannen moet het praten in dienst staan van iets anders.

Ook iemands verleden is vaak te uitgebreid om het volledige verhaal te vertellen. Ons geheugen filtert al een groot gedeelte ervan weg. Ook zal de persoon in kwestie al dan niet bewust selecteren wat hij of zij uit het verleden vertelt, en de manier waarop die dat doet is hoe dan ook gekleurd door de eigen ervaringen. Stukken uit het verleden die te pijnlijk zijn geweest (trauma’s), of waarover men zich schuldig of beschaamd voelt, zullen in veel gevallen onbesproken blijven. Deze items vallen voor die persoon buiten de grenzen van wat hij/zij wil bespreken, en dat verdient het grootste respect van hun intimi.
Relationeel gezien is er een groot verschil tussen wat niet besproken wordt, wat niet besproken kan worden (taboe’s), en wat geheim gehouden wordt. Taboe’s en geheimen kunnen immers wegen op een relatie. Zo komt het vaak voor dat koppels die al tientallen jaren samenleven, bij een therapeutisch gesprek voor het eerst dingen van elkaar te weten komen, precies omdat er ruimte wordt gecreëerd om bespreekbaar te maken wat het voorheen niet was. Vaak worden bepaalde vragen niet gesteld, omdat men schrik heeft voor het antwoord.

Een aantal veel voorkomende taboe’s draaien rond seks, geld, kinderen, verdriet, (schoon-) familie … Thema’s waar mensen zich nauw bij betrokken voelen. Sommige onderwerpen lijken zo persoonlijk dat je ze zelfs met een partner niet makkelijk bespreekt:
Zeggen wat je graag hebt en waar je een hekel aan hebt op seksueel vlak.
Vertellen dat je je zorgen maakt over de financiële toekomst van jezelf of je kinderen.
Ervoor uitkomen dat je geheel andere pedagogische principes hebt.
Schuchter praten over een onverwerkt trauma.
Onthullen dat je je gekwetst voelt door iemand uit de naaste omgeving van je partner.
Het vraagt enorm veel moed om het over dergelijke thema’s te hebben. Toch is het soms aan te bevelen, omdat een goed gesprek wonderen kan verrichten.

Ook geheimen kunnen de relatie en het gemoed bezwaren. Denken we bijvoorbeeld aan een slippertje. Velen verzwijgen het ten aanzien van hun partner, bijvoorbeeld om die niet te kwetsen. Ook slechte gewoonten worden vaak verstopt, al was het maar om ze niet te moeten afleren. Absolute openheid blijft een utopie voor elk koppel. Ik pleit liever voor maximale openheid: de graad van eerlijkheid die je als koppel kunt dragen. In een goede relatie kunnen partners er gerust een geheim tuintje op nahouden… Zolang het maar geen heuse ‘lochting’ is.

Posted in Andere | Leave a comment